|
Μεταξύ των
αποτυχημένων διεθνώς trickle down economics
(χαμηλός φόρος στους πάνω για να ανοίξουν δήθεν
δουλειές στους κάτω) και της αντί- αναπτυξιακής
αναδιανεμητικής πολιτικής (δηλαδή να πληρώνουν
φόροι οι πάνω για να δίνεις ως κυβέρνηση μη
παραγωγικά επιδόματα και ενισχύσεις στους κάτω)
υπάρχει και μια άλλη επιλογή «εφαρμοσμένης
φορολογικής πολιτικής».
Αρκεί να
ξέρεις, και πρώτα να έχεις μετρήσει με ακρίβεια,
ποιοι παράγουν τον μεγάλο όγκο του «δύσκολου
ΑΕΠ» και ποιοι χρειάζονται ανάσες ρευστότητας
και αναπτυξιακά κίνητρα.
Από τα
30/35 τους μέχρι τα 40/45 τους χρόνια, είναι που
σήμερα χτίζουν οικογένεια και περιουσία οι
περισσότεροι στη χώρα αυτή. Σε άλλες εποχές ίσως
και να υπήρχαν άλλες συνθήκες. Αλλά σήμερα,
εύηχες θεωρίες περί νεανικής επιχειρηματικότητας
με start ups και περί καλών μισθών που θα
έλθουν, δεν είναι η πραγματικότητα στην
οικονομία.
Το
οικονομικό επιτελείο αμελεί ποιοι είναι αυτοί
ακριβώς που χρειάζομαι οξυγόνο – όχι απλώς
κίνητρα.
Τα έξοδα
των παιδιών και των μαγαζιών στη χώρα, οι δόσεις
των δανείων και των χρεών, τα ρίσκα και ο μόχθος
που καταβάλλεται στην αγορά, σχεδόν αφορούν στο
σύνολο τους άνω των 30 ετών ανθρώπους.
Διότι
30άρηδες και 40άρηδες είναι που διαμορφώνουν
τροχιά για τη ζωή τους, καταλήγοντας μετά τα
μνημόνια σε με μια χαμηλών αποδοχών καριέρα.
Ή που τώρα
με βαριά καρδιά ανοίγουν σπιτικά και γραφεία σε
δύσκολη πληθωριστική συνθήκη επιβίωσης στην
αγορά.
Ακόμη και αν όλοι αυτοί δεν είναι «μεσαία τάξη»,
σε αυτές τις ηλικίες, ακόμα και αν κληρονομούν ή
απλά διαχειρίζονται επιχειρήσεις και κατέχουν
καλά πόστα, ο κύκλος ζωής των επιχειρήσεων και
της καριέρας τους είναι στο peak τότε ακριβώς –
σε αυτές τις ηλικίες.
Το
ζητούμενο στην Ελλάδα του φιλότιμου και της
«ανορθολογικής επινοητικότητας» δεν είναι μόνο
το φορολογικό κίνητρο. Το να πέσουν οι φόροι το
θέλουν όλοι – πλούσιοι και φτωχοί, έχοντες και
μη.
Το
ζητούμενο είναι άλλο: μας υπεξαιρέθηκαν βίος και
όνειρα, μας υπερχρεώθηκε ένα παρόν και βαδίζουμε
προς ένα δυστοπικό μέλλον. Και φυσικά συνεχίζει
να μας τιμωρεί το κράτος όταν (και όσοι)
προοδεύσουμε.
Ο
«απόφοιτος ΙΕΚ» λοιπόν που κυνικά ονομάζει ο
πρωθυπουργός, στα 22 του δεν θα κερδίσει πολλά
αν ο φόρος είναι μηδενικός.
Δεν είναι
κίνητρο αυτό για να ανέβει από τα 900 ευρώ το
μηνιαίο εισόδημα του στα 1000 ή τα 1200, ως
σερβιτόρος ή ντελιβεράς! ( γιατί περί αυτού
πρόκειται : εκεί καταλήγει η μάζα είτε των
αποφοίτων. ΙΕΚ ειτε των κατόχων phD)
Κίνητρα αναπτυξιακά χρειάζεται ο μικρομεσαίος
ανεξαρτήτως ηλικίας, συνήθως με 5-10
εργαζόμενους, που βλέπει τζίρους άνω των 300 χιλ
ευρώ (το καλοκαίρι πχ) αλλά δεν του μένει φράγκο
με την ακρίβεια, τα λειτουργικά υψηλά κόστη και
την φορολογία (παρά τα μη δηλωθέντα που
αναγκάζεται να κατέχει)
Κίνητρο
χρειάζεται ο χρεωμένος έμπορος και παραγωγός,
αυτός που είναι συνεπής και που ρύθμισε οφειλές,
και άνοιξε ξανά το μαγαζί με 1-2 υπάλληλους αλλά
αποκλείστηκε από τράπεζες και επιδοτήσεις, οπότε
και κάνει χαμηλούς τζίρους διότι δεν μπορεί να
καινοτομήσει και δεν ανοίγεται στην αγορά.
Η κυβέρνηση
λοιπόν εξαπατά την νοημοσύνη της αγοράς όταν
παίζει με την «προοπτική» των 22αρηδων και με
τους «περιθωριοποιημένους» των ελάχιστων
ακριτικών νησιών.
Άλλες αρχές
είναι που πρέπει να ικανοποιούν οι φόροι που θα
επιβληθούν (όπως πχ η επιλογή μεταξύ φόρων και
τελών ως μέσων χρηματοδότησης των δημόσιων
δαπανών και των παραγωγικών δημόσιων και
ιδιωτικών επενδύσεων)
Αντί να
δώσει φορολογικά οφέλη σε όσους αναγκάζονται να
κρύβουν εισόδημα (και να στερούν κεφάλαιο) από
τη αγορά, αντί να επιδοτήσει μικρομεσαίους και
να επιβάλλει σε τραπεζίτες να μην δίνουν
πιστώσεις σε κολοσσούς αλλά σε οικογενειακές
νοικοκυρεμένες επιχειρήσεις με πλάνα και
προοπτική, η κυβέρνηση επιλέγει πεισματικά την
επικοινωνιακή προβολή του ελάχιστα ωφέλιμου για
τους πολλούς.
Η χώρα δεν
είναι οικονομία που αυτορρυθμίζεται ή που
αναπτύσσεται με τα κίνητρα και την φορολογική
ελάφρυνση μόνο : η νεοελληνική οικονομία
συντηρείται επειδή ο μέσος Έλληνας κρατιέται στη
αγορά με νύχια και με δόντια ώστε να μην
απολύσει συγγενείς και να μην κλείσει το μαγαζί.
Ο δε μέσος
νεαρός μισθωτός που μπήκε πριν 5-10 χρόνια σε
ένα γραφείο, έμαθε μάλλον καλά (με τα μνημόνια)
ότι δεν συμφέρει να χρεώνεσαι μια ζωή για σπίτια
και πολυτέλειες (εξ ου και πληρώνει παράλογα
ενοίκια)
Το όποιο
αναπτυξιακό κίνητρο στην οικονομία, ακόμη και οι
χαμηλοί φόροι που δεν θα πλήξουν πλεονάσματα και
δημοσιονομικό χώρο, πρέπει να ξεκινάει από την
σωστή στάθμιση των μεγεθών και την σωστή
ενσυναίσθηση, από την εξουσία, εκείνων των
ανθρώπων που μοχθούν, εκείνων που παράγουν το
δύσκολο ΑΕΠ : του χρεωμένου που κρατάει το
μαγαζί, του μικρού που δεν έχει πόρους να
μεγαλώσει, του μικροϊδιοκτήτη και του οικοδόμου.
Και φυσικά
του σερβιτόρου και της καμαριέρας, όχι των
μεγάλων ταμείων του τουρισμού( ξενοδοχεία και
ακριβά εστιατόρια) και του ακριβού real estate….
|
